Es nachtet

Langsam dr Hoger z düruuf über d Schattetritt vo de Matte

chlätteret liisli dr Taag. Dr Soum vo sim gùudige Mantu

schliichet dür ds Graas, über Böim, ephanget chuurz ar Chiuche,

ephanget am schpitzige Tuurm, wo schmaau win e glänzige Finger

grediuf schteit. U ds Doorf um nen um ligt win e Pfuuscht scho im Schatte.

Du rütscht dr letscht Egge Liecht vom Tuurmschpitz, u nume vom Hoger

lüüchtets itz no überii über Eggen u Höger u Schache.

Es isch dr Boum uf em Gupf, wo brönnt, wo vom Schtamm bis i Tùuuer

flammet u glüejt u verlöscht. Dr Taag isch vergange, s isch Aabe.

Frömd macht dr Aabe, was men ir Tagheiteri het gsee bis i hingerschten Egge,

ds Naache rütscht witer ewägg, verliert sini Faarben u Foorme,

ds Wite schteit schwarz win e Wang hööch uuf bis a röötschelig Himu,

nüt me blibt win es isch gsii, u plötzlech hesch ds Gfüeu sigsch eleini.

Obsi hesch wöuuen u gseesch, wi dr Wääg verschwindet im Dunkle.

D Böim, wo dr Schatte hei ggää, wo mit Bletter u Escht i dr Sunne

Liechtschpiiu hei gmaut uf em Wääg, schtö graauschwarz u fürnääm am Poort naa

Schtiiff win e Gmein, won e Liicht mit em Huet i dr Hang laat verbizie.

Öppis wi Angscht chunt di aa, wes chüschelet hööch i de Bletter,

chräschlet im Loub u we d Escht vom Luft bboge liiseli süüfzge.

Nidsi luegsch itz gäge ds Taau, gseesch d Hüser im Doorf zämerücke,

Tach naach a Tach win e Schiud, gseeschs häu zu de Fänschter us rünne,

troumisch vo Weermi u Liecht, vo Neechi um Tischen i Schtube,

Vee wo sech rodet im Schtau, vo Gschprääch vor em Huus uf em Bänkli.

Gliichzitig weisch aber scho, das daas nümmen esoo isch wi früecher:

Feernsee luegt Kevin, e Mätsch, u d Nadia lost Hip-Hop am Raadio,

Uurs flickt ir Garaasch sis Bäik u d Monika hanget am Händy.

Jedes fuuschtet im enen Egge für siich, chuum hocket me zäme für z ässe.

Daas isch dr Aaben im Doorf, nume duu, wo d ir Fiischteri usse

Schteisch u ds Eleinisii gschpürsch, meerksch, wi dr Aaben aus umcheert,

win er dr d Sicherheit nimmt u ds Liecht- in es Schatteschpiiu wandlet.

Schtiu hockisch itzen am Poort, ghöörsch ds Lied vo de Gloggen u Treichle,

luegsch wi dr Aabe dr Nacht us em Schwarzen e Mantu tuet blätze.

Hie lüpft ers schwäär us em Taau, verhänkts mit em Gwääb vo de Chräche,

deert nimmt er ds Tuech ab em Waud u vernääits mit em Schwarz vo den Ächer,

ziets über d Matte z dürii u fäutlets a Höger u Egge,

bis ers mit ugliichem Rand mit em häuuere Himu verschnuurpft het.

Chuum isch dr letscht Schtiich gmacht, wit hinger, am hingerschte Hoger,

putzt er ds letschte Schtöibeli Graau vor pächschwarze Naat u verschwindet.

D Nacht isch unändlech u grooss, e fiischteri, ruejegi Mueter.

Si gschweigget Läärmen u Lut, hänkt d Sichle vom Moond in e Boum u

flächtet sech Schtäärnen i ds Haar. U d Liechter gö uus eis um ds anger,

ds Doorf sinkt ganz langsam i Schlaaf, e Schtimm töönt no bis zue dr ueche,

einisch no bäuuet e Hung, es Outo faart ungern e Schäärme,

lut schletzt zum Schluss non e Tüür, u de het sech ds Läbe verschlüffe.

Nume ganz unger im Taau, deert wo d dr Zuug weisch verbigaa,

graagget e lüüchtige Wuurm verloore dür d Fiischteri düre,

Liechter fädlen es Wupp, wo d Outobaan liiseli ruuschet.

Schpäät vo dr Chiuche schlaat ds Zit, zeusch d Schleeg, u du losisch ne nache,

bis das si ganz si verwääit. De losisch am Gaa vo dim Aate,

Trooscht macht sech breit i dr in, verfloge si Wünschen u Wöuue,